Niet alleen kwik is het probleem van de scalians

Het bericht dat scalians toestemming hebben gekregen om weer goud te zoeken, laat ons nog grotere vraagtekens dan voorheen plaatsen bij het beleid van de regering met betrekking tot mens en  milieu. 
Onder vernieuwde voorwaarden mogen ongeveer 40 scalians in het Sarakreek-gebied en Marowijne, per 1 september 2018 verder werken voor de duur van twee jaren.  De definitieve oplossing van het scalianprobleem wordt dus vooruitgeschoven naar de volgende regering en de volgende minister van Natuurlijke Hulpbronnen. 

Minister Dodson haalt aan dat er strakke regels zijn gesteld en dat het de boten is verboden met kwik te werken. Allereerst: Graag zien wij publicatie tegemoet van die regels. Ten tweede: het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen gaat er aan voorbij dat kwikvervuiling slechts een deel van het probleem is. De rest van het probleem is de achteruitgang van de waterkwaliteit door sedimenten die loskomen (vertroebeling), wat samen met vernietiging van de rivierbodem het gehele ecosysteem ontwricht. Het leven onder water, waaronder de vissen en ander leven van plant (flora) en dier (fauna) gaat eraan, en daarmee ook het leef- en woongenot van de binnenlandbewoners die afhankelijk zijn van het water als visvijver, wasmachine, badkamer en bron van drinkwater.  Bovendien leidt de aanwezigheid van de gevaartes ook indirect tot ook andere problemen zoals vervuiling door afval, stroperij, bosverarming en gezondheidsrisico’s. Bewoners langs de Marowijnerivier (Paamaka), het Brokopondo stuwmeer, en aan de Lawarivier zijn nu al in de problemen, en met het wederom toelaten van scalians zullen de problemen verergeren. Immers, gezonde ecosystemen liggen aan de basis van menselijk welzijn. 

De commissie Ordening Goudsector zal, volgens het bericht, met onze belastinggelden zorgen voor de veiligheid op de boten. Per boot (scalian) moet een bepaald bedrag via de centrale overheid (Financiën) worden afgedragen. Diverse ministeries, zoals Regionale Ontwikkeling, Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, en Sociale Zaken en Volkshuisvesting zullen betrokken worden voor het uitvoeren van ontwikkelingsprojecten in de dorpen, omdat, zo vertelt de Minister, uit ervaring is gebleken dat het huidige systeem met een dorpskas en districtsfonds niet werkt. Daarmee zou een hele andere discussie gestart kunnen worden over de verschillen tussen ‘het brengen van ontwikkeling’ en het versterken van de gemeenschap ten behoeve van ontwikkeling vanuit hun perspectief.

Er wordt echter geen woord gerept over hoe scalians ook moeten bijdragen aan herstel van de milieuschade. Wat wel duidelijk is, is dat geen enkele bijdrage die de gouddelvers zullen doen aan ‘slands kas ooit de werkelijk toegebrachte schade zal kunnen dekken, noch zal kunnen leiden tot enige vorm van duurzame verbetering van de levensstandaard van de bewoners. Minister Dodson haalt terecht aan dat er ook lokale bewoners zijn die (veel) geld ontvangen voor de goudwinningsactiviteiten, maar per saldo blijft niet alleen het grootste deel van de in het gebied woonachtige bevolking de verliezer, maar wij allemaal, het milieu en ons land.  De misconceptie dat door gebruik van kwik te verbieden, de gevolgen van het mijnen voor milieu en de mens zijn geminimaliseerd, geeft blijk van een gebrek aan kennis bij het Ministerie of van moedwillig verdraaien en/of verbergen van de feiten voor de samenleving.

BINI