Hoor ons nu: Helene van Stichting Mama Joyce

Tijdens de virtuele presentatie van de 'Prioriteiten tegen Geweld' op donderdag 10 september, vertelde een aantal community organisaties over wat zij nodig hebben om meer te betekenen in de strijd tegen huiselijk en seksueel geweld, inclusief geweld tegen kinderen.

Hier is het verhaal van Helene Frijde, van Stichting Mama Joyce, waar opvangtehuis Eklesia te Commewijne deel van uitmaakt. 

(De Prioriteiten Tegen Geweld zijn voortgekomen uit het Hear Us Now programma dat Projekta uitvoerde met financiering van de EU. Lees er hier meer over. 

Helene Frijde tijdens de Human Rights seminar in 2019

Mijn naam is Helene Frijde van stichting Mama Joyce. Ik ben vrijwilliger verbonden aan een kindertehuis voor de opvang van voornamelijk meisjes. Het tehuis is in Commewijne, maar de kinderen komen van overal uit het land. De meisjes hebben verschillende traumatische ervaringen meegemaakt, waaronder ook seksueel geweld. Ondanks alles wat de meisjes meegemaakt hebben, heeft het overgroot deel van de meisjes prachtige schoolresultaten. En ook dit jaar hebben ze hele mooie overgangsrapporten en slagingsresultaten, dus daar zijn wij ook het schoolteam zeer dankbaar voor, voor de extra begeleiding die ze onze meisjes geven.

Wanneer de meisjes bij ons binnenkomen, hebben ze heel veel meegemaakt. Ik ga daar nu even kort over uitweiden. Ik verontschuldig mij alvast voor de voorbeelden die schokkend kunnen overkomen.

Eén van de knelpunten waar het tehuis mee kampt, is het betalen van de kosten die gepaard gaan met de medische zorg van de lichamelijke trauma’s die de meisjes opdoen als gevolg van seksueel geweld.

Een voorbeeld is het geval van de drie zussen die door een sociaalwerker bij ons zijn gebracht zonder een dokterskaart. Twee van de zussen hebben een aantal keren een zwangerschap moeten verwijderen, waarbij wat mis is gegaan. Deze meisjes moesten onder behandeling en er moest voor hen worden betaald. Zonder dokterskaart betekent dat de kosten zijn betaald uit de pot van kindertehuis Ekklisia.

Een ander voorbeeld is een meisje dat met spoed vervoerd moest worden naar de Eerste Hulp vanwege ernstige letsels als gevolg van seksueel misbruik. De ambulancekosten, inclusief de drempelkosten zijn het kindertehuis in rekening gebracht.

Een van de grootste obstakels is dan ook het in orde maken van de basiszorgverzekeringen van de kinderen. Zeker voor de groep die door de verschillende overheidsinstanties naar ons worden gebracht. Van deze groep hebben wij bijvoorbeeld geen familieboek om de kaart aan te kunnen vragen. Wij zouden al een heel stuk geholpen zijn als er bij de afdeling Jeugdzorg van het Ministerie van Sociale Zaken een loket is, waar wij terecht konden. Dat er daar dan medewerkers zijn die als taak hebben te listen welke documenten wij nodig hebben van het kind, en deze binnen een termijn van twee maanden in orde maken, en deze aan ons overhandigen- of die zelf zorgen voor de kaarten. Dat de afspraak is: als je een kind voor ons brengt, moet je ook de bazo-kaart voor ons brengen.

Het kindertehuis krijgt op dit moment geen overheidssubsidie. De laatste keer dat de leiding hiertoe een poging gewaagd heeft, is aangegeven dat het kindertehuis niet voldoet aan de voorwaarden. Maar ook na de afwijzing zijn er vanuit overheidsinstanties kinderen bij ons geplaatst. Je kunt je dan afvragen waarom wij blijkbaar wel voldoen aan de eisen van de Staat om slachtoffers op te vangen, maar wij niet goed genoeg zijn om van diezelfde Staat subsidie te ontvangen. Voor een kindertehuis als de onze is ondersteuning van de overheid om te kunnen voldoen aan de subsidievoorwaarden zeer welkom.

Begrotingstingstekorten van overheden en ministeries zijn ook bij ons bekend. Wij weten wat het is om met beperkte middelen te moeten werken, wij doen dit elke dag in het kindertehuis. Maar niet alle oplossingen vereisen meer geld. Wij hebben in het kindertehuis kinderen die langdurig bij ons verblijven, en waar bijvoorbeeld de kinderbijslag niet naar het kindertehuis komt, maar naar de ouders. In sommige gevallen dus: die ouders die ze hebben mishandeld of misbruikt. Wij vragen daarom om alvast deze aanpassing door te voeren, waarbij het geld niet naar de ouders gaat, maar op de rekening van de kindertehuizen terecht komt. Het is dus niet per se meer geld, maar een andere, doeltreffendere besteding van het geld.