Tijdens de virtuele presentatie van de 'Prioriteiten tegen Geweld' op donderdag 10 september, vertelde een aantal community organisaties over wat zij nodig hebben om meer te betekenen in de strijd tegen huiselijk en seksueel geweld, inclusief geweld tegen kinderen.
Hier is het verhaal van Andy Bandison, van Santostars, die voetbalcoach is van kinderen op Santodorp.
(De Prioriteiten Tegen Geweld zijn voortgekomen uit
het Hear Us Now programma dat Projekta uitvoerde met financiering van de EU.
Lees er hier meer over.)
Mijn naam is Andy Bandison. Ik ben van de
organisatie Santostars. Ik ben eigenlijk voetbalcoach van jongens en meisjes in
van Santodorp. Voor deze hele Covid-situatie was ik elke zaterdag en zondag op
het veld in Santodorp te vinden met de jongens en meisjes van de buurt. Wat wij
proberen te doen, is dat wij voetbal gebruiken om de jongens en de meisjes te
laten zien dat het anders kan dan de voorbeelden van bijvoorbeeld agressief
gedrag die ze in de buurt zien. Er zijn afspraken, bijvoorbeeld over gedrag,
waarvan wij ze leren dat ze op het veld gelden, maar ook buiten het veld. En ik
woon ook zelf daar, dus ik kom mijn pupillen vaak tegen, dus kan ik ze ook
buiten het veld op bepaalde dingen wijzen. En dan geef ik ze even een reminder
van eej, je weet wat onze afspraak is toch.
Wij zijn dus in de buurt bezig met de
jongeren. Zo ook met dat deel van huiselijk geweld. Een van de dingen die mij
opvalt, en nu met al die Covid tori, is dat in de afgelopen twee maanden ik heb
meegemaakt dat zeker drie moeders en hun kinderen door de vader het huis uit
zijn gezet, en nergens hebben om naar toe gaan.
Eén van de gevallen die pas gebeurd is, is van een moeder die door Covid haar werk verloren heeft. Die man is nu enige kostwinnaar, en dat ding wordt dan een beetje zwaar voor die man. En dat brengt al spanning, en die man doet al wrevelig. Wat heeft dat ding nu erger gemaakt is dat die vrouw nu geld is gaan lenen bij iemand in de buurt, denkende dat ze die Covid-steun gaat krijgen en dan gaat terugbetalen. Maar ze heeft die man niet gezegd, want hij is al een agressieve type. Covid-steun is niet gekomen, en die persoon is toen daar thuis gekomen om naar het geld te zoeken. Die man is daardoor nog bozer geworden, en heeft hij die vrouw en die kinderen uit het huis gezet.
De vrouw heeft geen baan, en geen plek om
naar toe te gaan met die kinderen, want er is geen opvang. En ze schaamt zich
nu ook, want al d’r spullen lagen zo langs de straat. Ze is toen opgevangen
door één van de buurtbewoners.
Er zijn nog zeker twee gevallen van
moeders en kinderen die recent nog uit het huis gezet zijn. Eentje is
teruggekomen naar de gewelddadige partner, omdat ze geen andere plek heeft om
met die kinderen te gaan.
De kinderen worden ook betrokken in de ruzie tussen die ouders. En ze vertellen mij als coach wat er thuis gebeurt. Dus als coach dan kan ik nog zoveel met die jongeren praten over geweld, maar als ze thuis toch slechte voorbeelden zien, dan is het bijna doe no doe.
Ik praat ook met die ouders. Maar ik kan niet te ver gaan om advies te geven over man-vrouw relatie, en hoe je met frustraties om moet gaan, want ik heb die opleiding niet. Dus daarom zeg ik, dan zou het goed zijn als er een opvang komt voor de moeders en de kinderen, of voor die vaders. En ook dat er begeleiding komt hoe om te gaan met bepaalde situaties en met die kinderen. En wij als buurtorganisatie willen veel doen, maar wij hebben ook hulp en begeleiding nodig om hun te begeleiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten