Elfriede Cederboom-Ritfeld ontvangt de EU Delegantion's Human Rights Award uit de handen van EU-ambassadeur Jernej Videtič |
Voordat EU-ambassadeur Jernej Videtič de award uitreikte, hebben Sharda Ganga van Projekta, Advocaat Generaal Carmen Rasam en DNA-voorzitter Jennifer Geerlings-Simons gesproken over huiselijk geweld en de strijd die geleverd is en nog steeds wordt om hier een einde aan te maken. Tevens zijn er video’s vertoond waarin mevrouw Cederboom spreekt over deze strijd en waarin anderen hun dank uitspreken naar het baanbrekende werk dat zij heeft verzet. De films zullen later via deze website te bekijken zijn.
Hieronder vindt u de biografie van mevrouw Cederboom-Ritfeld welke is tijdens de awarduitreiking is voorgelezen.
Elvia Elfriede Cederboom-Ritfeld is ruim 45 jaar actief geweest in de vrouwenbeweging in Suriname. In 1968 werd ze bestuurslid van de Algemene Vrouwen Organisatie (ASVO), die zich in 1970 aansloot bij de Nationale Vrouwen Raad van Suriname (NVR), een paraplu-organisatie.
De NVR richtte zich op het verbeteren van de rechtspositie van de Surinaamse vrouw, en was, met name in de periode 1975-1982, nadrukkelijk aanwezig in het publiek debat om aandacht te vragen voor politieke en sociaal-economische vraagstukken de Surinaamse vrouw rakende.
De Verenigde Naties kondigde in 1975 het eerste Internationaal Jaar van de Vrouw af. Tijdens de VN Conferentie in Mexico werden zowel overheden als vrouwenorganisaties aanbevolen om over te gaan tot het opzetten van een Nationaal Bureau voor de Vrouw. De NVR pakte die aanbeveling meteen op, en startte in 1976, mede dankzij de niet aflatende inzet van mevrouw Cederboom, het "Documentatie Voorlichting en Adviesbureau voor de Vrouw”. In die tijd waren dit zeer revolutionaire ontwikkelingen in de strijd voor vrouwenrechten.
Vanuit haar werk op het adviesbureau merkte mevrouw Cederboom dat huiselijk geweld tegen vrouwen een groot probleem was, dat steeds meer zichtbaar werd, maar waar nauwelijks iets aan gedaan werd. Er was bijvoorbeeld geen opvang voor de vrouwen die slachtoffer waren van huiselijk geweld. Zo kwam zij ertoe om de Stichting Tehuis voor Vrouwen in Crisissituatie (STICRIS) in 1981 op te richten, en startte het moeizame proces van fondsenwerving. Uiteindelijk kon STICRIS, ondersteund door lokale donoren als de Suralco en Staatsolie, in 1985 van start gaan met een eerste bescheiden vrouwenopvang van zeven kamers. Het tehuis met perceel was een schenking van de Stichting Liefde. Het was krakkemikkig, maar het tehuis stond er en was vanaf dag 1 vol. In 1994 maakten fondsen vanuit de Nederlandse en Belgische ontwikkelinghulp, de Nederlandse Ambassade en het Koningin Juliana Fonds een grote verbouwing en uitbreiding mogelijk. Het ministerie van Sociale Zaken stelde ook een maatschappelijk werkster ter beschikking.
Toen het tehuis in december 2012 in vlammen opging vond mevrouw Cederboom, toen 82 jaar oud en toen al wat minder actief, het meer dan tijd het stokje over te dragen aan een jonger bestuur. Het nieuwe bestuur hoopt dat zij binnen ongeveer een jaar te kunnen starten met de herbouw van het tehuis. Op deze manier kan het vrouwenopvangwerk, het levenswerk van mevrouw Cederboom, hopelijk worden voorgezet.
Carmen Rasam |
DNA-voorzitter Jennifer Geerlings-Simons |
DNA-leden Karta-Bink en Maabo |
Nadia Raveles |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten